Kilka chwil, czyli mój drugi sezon wspinaczkowy25 marca 2012, 22:15, okolice MargalefuJest ciemno, od pół godziny pędzimy krętymi uliczkami z przerażającą szybkością dzięki uprzejmości pewnego lokalsa, który zabrał nas ze środka ulicy we Flixie. Naukę hiszpańskiego mam zacząć od jutra, a jako że nasz wybawca nie mówi po angielsku – nie jesteśmy w stanie wyrazić naszej wdzięczności. Po całym dniu podróży, szaleńcza jazda budzi we mnie uśpioną od kilku lat chorobę lokomocyjną. Czuję się coraz gorzej i jedyna rzecz, która mogłaby poprawić moje samopoczucie to porządny haft. Nie byłoby to jednak oznaką wdzięczności dla naszego lokalsa. Koncentruję się i trzymam żołądek na wodzy.31 marca 2012, Margalef, sektor el ToboganPo raz czwarty idę zdjąć ekspresy z Italo Cavillo 6c. Strasznie dużo się dziś wspinałam i nie mam już w ogóle siły. Na dodatek el Tobogan jest przez cały dzień w pełnym słońcu. To jedno z wielu niedociągnięć organizacyjnych naszego wyjazdu. Całkiem bez wiary pokonuję 30 metrów i już jestem przy stanowisku skąd rozciąga się niepowtarzalny widok na całą dolinę. Słońce zachodzi za wzgórza, wpinam się do łańcucha mojej pierwszej drogi w tych trudnościach i jedynym szczegółem psującym tę piękną chwilę jest fakt, że bardzo, bardzo chce mi się wymiotować.15 kwietnia 2012, przystanek autobusowy w Margalefie, 5:00Trzytygodniowy wyjazd dobiegł końca. Udało mi się poprowadzić 6c RP i 6a+ OS. Jeszcze niedawno było to dla mnie coś nieosiągalnego. Na dodatek nauczyłam się komunikować prostymi słowami w języku hiszpańskim. Same dobre strony. Za chwilę będzie nasz autobus. Jedyny w rozkładzie jazdy. Leżymy w śpiworach na niestandardowo wygodnych ławkach, a otaczają nas nieprzeniknione ciemności. Kiedy mija godzina 5:20, a autobusu ani śladu, zdaję sobie sprawę, że już nie przyjedzie. Domyślam się, że ta krótka informacja, …
• • •
