Przydługa relacja pewnego wyjazdu ujęta w ramy antologii piosenki polskiej"Wsiąść do pociągu...Byle jakiego..."-czyli-czwórka bez sternika w drodze do Chamonix[...] Muszę chyba szybciej machać tymi rękami bo zaraz zamarznę. Kurcze, zimne te noce choć mamy przecież początek lipca. No tak, ale nocleg bez śpiwora pod drzwiami dworca w Gorlitz to przecież nie są luksusowe warunki. Dochodzi piąta. Za chwilę wspaniała Deutchebahn otworzy przed nami swoje podwoje. Jeszcze tylko zakup wiadomego biletu i już lokujemy się w smukłym czerwonym pocisku, którym zaraz pojedziemy do Hof. [...] Kolejna stacja. Kolejny pociąg. Kolejny przedział. Paweł oddał się w słodkie objęcia snu. Grendi grzebie coś przy telefonie. Ja kontempluję rozległe równiny Europy środkowej, a Szyna z namaszczeniem pożera kolejną paczkę żelków. Niedługo Bazylea. Stacja końcowa. Stamtąd dalej pojedziemy stopem. [...] Przyjemnie jest leżeć sobie w ciepłym śpiworze, zajadać bagietkę (0,85 €) z masłem (0,80 €) i popijać napój pomarańczowy (1,50 € - kupiony do spółki). W takim momencie nie przeszkadza ci nawet, że znajdujesz się na samym środku peronu kolejowego w Chamonix, a dookoła kręci się pełno ludzi. Ważne jest to, że masz widok na Igły. Jesteś już na miejscu."Ach jak ten śnieg pada...Nie ma śladu po śladach..."-czyli-bierki, literatura i zajęcia w podgrupach[...] Przesadziłem trochę z tym plecakiem. Nie dość, że trzeba z nim chodzić po lodowcu to jeszcze te drabinki. Najpierw 200 metrów w dół, a teraz proszę, kolejne dwieście do góry. Na dodatek coś się chyba chmurzy, nie wygląda to za ciekawie. [...] Szyna przed chwilą spojrzał na zegarek. Staliśmy na tym deszczu bite dwie godziny. Na dodatek pośrodku tych cholernych drabinek. Wszystko mamy kompletnie mokre. Jak tylko przestaną lecieć kamienie w żlebie, którym dalej wiedzie szlak, ruszamy do góry i w pierwszym …

Plas y Brenin(9-16 maja 2004), Walia PółnocnaOGÓLNIE7 dni na miejscu, z czego 6 ciężkiego łojenia. Około 40 zagranicznych i 50 miejscowych wspinaczy. Ogromna różnorodność stylów wspinaczy - od Big Wali w Karakorum, Patagonii i Kirgistanie po bouldery w Północnej Walii i Peak District. Tydzień dobrej pogody. Perfekcyjna organizacja. Tylko te śniadania: bekon, fasola i jajka. A mogło być tak pięknie.SKAŁYPółnocna Walia cechuje się dużą różnorodnością typów skał. Wulkaniczne bloki w nadmorskim Port Ysco, granitopodobne Llanberis Pass, bardziej granito a mniej podobny Tremadoc, klifowy Gogarth i Roscholyn i najbardziej oryginalny "slate" u wylotu Llanberis Pass. Każdy dzień był inny, a każda wspinaczka wyjątkowa - i to z wielu względów. Skały nie zawsze są lite i całkowicie normalnym jest fakt, że czasem odłamuje się nie tylko małą krawądkę ale i całkiem sporą klamę. Jeśli chodzi o wysokość ścian i długość dróg to rejon nie jest powalający. Oprócz Gogarth, gdzie na głównej ścianie drogi sięgają 120 metrów, większość "masywów" nie przekracza 60-70 metrów. Pomimo to drogi bywają naprawdę niezwykle piękne. Linie są na ogół logicznym rozwiązaniem ściany i prowadzą wybitnymi formacjami. Można powiedzieć, że jest to bardziej górski styl wspinania. Zamiast magnezji na drogach częściej można spotkać trawki lub mchy. Nie oznacza to …

Zobaczyć klify(pięć dni w Walii)Budzi mnie zmiana tonacji silnika. Zjeżdżamy na stację benzynową. Wyglądam za okno - widzę ciemność. Niemcy? Belgia? Francja? Na zegarku 4 w nocy, jeszcze 8 godzin takiej męki. Toaleta, parę przysiadów dla poprawy krążenia i upakowani w autobusie jak sardynki ruszamy dalej. Mając prawie 190 cm wzrostu nie mieszczę się we własnym łóżku, a co dopiero mówić o siedzeniach rozstawionych z myślą o maksymalizacji zysku przewoźnika. Zapadam w drzemkę, pocieszając się nadzieją zobaczenia białych klifów Dover. Niestety, Kanał pokonujemy pod ziemią (morzem?) słynnym Eurotunelem. W Londynie spotykam Tomka Klisia i już razem jedziemy koleją do Landudno. Tutaj, w trakcie oczekiwania na busa poznajemy kilka osób z …

Clécy - Francjasierpień 2003Do Francji pojechaliśmy przede wszystkim w celach turystycznych. Planowaliśmy skoncentrować nasze działania głównie na północy. Podstawowymi celami wycieczki był Paryż, oraz leżące nad kanałem La Manche Normandia i Bretania. W tym miejscu wyrażam słowa uznania dla Aśki, bo to ona zaplanowała i przygotowała kolejne punkty naszego wyjazdu. Zrobiła to wzorowo. Nie omieszkała również sprawdzić, czy nie ma w tych okolicach ogródków skalnych. Wszyscy wiedzą, że najatrakcyjniejsze regiony pod kątem wspinaczkowym znajdują się na południu. Okazało się jednak, że również Normandia i Bretania mogą zaoferować moc atrakcji w tej dziedzinie i to zarówno w głębi lądu jak i na klifach, nad morzem. Nie interesowały nas buldery, a zatem …

O zdobyciu szczytu Aconcagui w Płd. Ameryce (8 - 13 stycznia 2004)Podróż pod nasz Cel upłynęła spokojnie i bez niespodzianek. W Santiago de Chile było lato (33oC w cieniu) i wspaniały park miejski na kilku bardzo stromych wzgórzach z kolejką jak na Gubałówce, ZOO, basenami i mnóstwem innych atrakcji (szczególnie dla dzieci), a także niezłe jedzenie w knajpie na rogu. Były też równie liczne, co zdecydowanie zbyt obfite w kształtach przedstawicielki płci w nie do końca - w ich przypadku - przemyślany sposób zwanej "piękną".Chile (przynajmniej stolica) wygląda na kraj nieco biedniejszy od Polski, jest sporo bezdomnych (ale mają lepsze warunki, bo jest cieplej), a ceny są nieco wyższe. Natomiast na każdym kroku spotyka się policję i innych mundurowych, więc jest bezpiecznie, tym bardziej, że zdają się oni wypełniać swoje zadanie OBSERWACJI, a nie czepiania się cudzoziemców w nadziei wyłudzenia łapówki, jak to jest np. w Rosji. Co ciekawe, każdy mundurowy - nawet strażnicy w Ogrodzie botanicznym - nosi pistolet. W supermarkecie jest ich kilkunastu, stoją na podwyższeniach i bacznie obserwują salę.W Santiago Udało się zauważyć kilka niesamowitych rzeczy. Po pierwsze pewien gatunek drzewa, który byłby zwyczajny, gdyby nie korzeń, który jest jakby kołem otaczającym podstawę łodygi. Coś jak betonowa …

2-16 września 2003Cześć, niedawno wróciłem do Polski. Słyszałem, że jedziesz z Pawłem na ten Krym. - No właśnie, jedziesz z nami? - Nie wiem jeszcze. Na ile jedziecie, bo ja muszę być w Łodzi najpóźniej koło 16-tego. Na dwa tygodnie to chyba nie opłaca mi się jechać. - Coś się wykombinuje, najwyżej wrócisz wcześniej... Po małym poślizgu z powodu opóźnienia pociągu z Łodzi Kaliskiej, nie za wcześnie, nie za późno jesteśmy w Przemyślu. Jest nas sześć sztuk, bo oprócz Marcina, Pawła i mnie do wyjazdu dołączyły Kaśka, Gabrysia oraz Sebastian. Czekamy jeszcze tylko na koleżankę Marcina, która też zdecydowała się na wyjazd z nami, a dojeżdża z Warszawy. O jest. To ta dziewczynka żwawo pomykająca z dyndającym przy plecaku białym kaskiem petzla. O jaka sympatyczna i rezolutna. A jaka wygadana, czy aby nie za bardzo? Marcin skąd ty ją znasz? Nie wiem co nas podkusiło do jechania autokarem? Stoimy na tej granicy już chyba godzinę. Zapomnieli o nas czy co? A w ogóle to co robi ta nowa koleżanka, ma jakiś dziwny telefon i w ogóle opowiada coś o jakiś Chinach i Tajwanie? Lwów. Miasto symbol. Symbol braku pociągu na Krym. Pierwszy pociąg o dziewiątej rano. No cóż, kupujemy bilety i ruszamy do miasta w poszukiwaniu noclegu. Jako ciekawostkę pragnę tylko dodać, że w międzynarodowej kasie na dworcu nikt nie mówi po angielsku. Po wielce subtelnym, około dwu godzinnym spacerze zaczepiamy dwójkę Polaków, których widzieliśmy w autokarze. Kierują nas oni do Pani Marii, Rynek 14. - To my skoczymy po zakupy! - Dobra. - Ty zobacz po ile to piwko, hrywna sześćdziesiąt. Ile to będzie na polskie? - Czy ja wiem, jakieś zeta dwadzieścia... - A wódeczka! To wychodzi coś …

Les CalanquesBył to mój pierwszy wyjazd na "west", wyjazd, który istniał w mojej głowie na długo przed jego realnym pojawieniem się. Przygotowywałem się do niego, zarówno mentalnie jak i fizycznie już od końca wakacji. Nękałem wszystkich wokoło różnymi pytaniami, a odpowiedzi, które otrzymywałem w coraz większy i wyrazisty sposób kreowały moją wyimaginowaną wizję wspinaczkowej przygody. A była ona pełna ciepłych, a w zasadzie upalnych dni, wypełnionych wielogodzinnymi "przygodami" w ścianie. Piękne, techniczne wspinanie w różnokolorowej skale, a w oddali niebieściutkie, spokojne (albo i nie) morze. Wieczorami rozmowy, spostrzeżenia i radości wynikające z pierwszych sukcesów, a także wspomnienia i opowiastki, szczególnie tych starszych kolegów. Z takim mniej więcej obrazem pojawiłem się …

Kiedy nie ma jak się wycofać... ...ani zjechać5 stycznia 2004Plaża... Poranek... Sperlonga... Szumi morze... "Wspiął bym się..." Leżę przed namiotem... "Co by tu dzisiaj załoić..." Grzeje cieplutkie słoneczko... "Drogi na klifie już mnie nudzą..." Poldek Makarów odstawiony do serwisu... "W grocie dla mnie zostały tylko jakieś extremy..." "Jakbyś naprawdę chciał się tam wspiąć, to byś już dawno poszedł..." To słowa Makara, które nie pozwalają mi się skupić na niczym innym. A mowa jest o pięknym klifie w Gaecie - 120 metrowym kawałku skały sterczącym z morza, o którym słyszałem to i owo od znajomych, jaki to tam jest super wspin. Marzę o nim od dłuższego już czasu. Spędza mi on …